63.de olxovde. Qui, praepotentior aliis procis sponsalibus, duxerit te domum. Poiow, gravis sum; item praepondero, sum potentior. dɣáyntas, vocis med. duxerit tanquam sibi propriam. 64. *7. H,-] 7. LIB. VII, 81-132. Regis Alcinoi regia et hortus. 86.inddar'-] pro éλndauévo noav, vel sine circumlocutione, ἐλήλαντο, plusq. pass. ab ελαύνω, vel ελάω. Hanc lectionem Bar nesius restituit ex Scholiaste, pro vulgari éngédar', quod pro iongecoμéva hoav, et quod occurrit infrà v. 95. 87. -лeρi de Igiɣxòs xvávoro.] Angl. and an azure-coloured cornice went round them. 89. Agyúρea, &c.] Argentei autem postes in aereo stabant limine, dgrúρeov ♪ úлegovgcov ini-Angl. and a silver lintel upon them, χρυσέη δὲ κορώνη, and a golden architrave. κορώνη, cornis ; sumitur etiam pro curvo manubrio vel annulo, quo janua attrahitur ; ut a, 441. Sed, ut H. Steph. observat, pro quavis summitate poni quoque videtur. 89. Αργύρεοι δὲ σταθμοί] In hac lectione prima in σταθμοὶ est corripienda. ERNESTI. Malè; nam dè ante o corripi non potest: potius ejiciendum e, óraßμoiv. Neque hoc numerosum. Nimis autem audax órαoμoi d' doy.-Barnesii. T. Y. Sed qua ratione per synaloepham effertur xéλear dissyllaba, et ea vel xpéα monosyllaba, eadem ferè pronuntiari posset-poi èv. Vide suprà ad p. 21, v. 174. 92. -idviņai nçaлiðɛóσ,-] Angl. with exquisite skill. iðvíņo, vel ειδυίησι, pro ειδηκυίαις. πραπίδεσσι, pro πραπίδι, à πραπις, ή, pectus, in pl. ai лoαлides, praecordia. Eadem locutio occurrit alibi saepe, et de Vulcano. 95-97. Ev de Igova, &c.] Intùs verò solia ad parietem acclinata erant utrinque, [Vide ad v. 86.] in loca interiora à limine usque : évba πέπλοι λεπτοὶ εὔνητα ἐμβεβλήατο, [Ion. pro ἐνεβέβληντο] ibi peph [forsan tapetes vel pulvinaria] tenues benè-neti instrati erant. 99. —ἐπηετανὸν γὰρ ἔχεσκον.] assidue enim epulabantur ; i. e. epulis delectabantur. 100. Χρύσειοι κουρα] i. e. Auratae statuae juvenum 106. - οίά τε φύλλα μακεδνῆς αιγείροιο·] tales qualia folia procerae populi; quae scil. perpetuò moventur. 107. Kaιgodtwv 8' ¿bovéov, &c.] Benè-textis autem à linteis distil lat humidum oleum; i. e. tam bene texta erant lintea, ut liquidum oleum texturam penetrare nequiret, sed deflueret. Alii aliter interpretantur; has interpretationes ita enumerat Schol. Hro οὕτως ἦσαν πυκναὶ, ὡς μηδὲ ἔλαιον δι' αὐτῶν διελθεῖν· ἢ ἔξωθεν ὡς ἔλαιον ἔστιλβον, διὰ τὴν λευκότητα· ἢ τρυφεραὶ ἦσαν, ὡς δοκεῖν ἔλαιον ἀποῤῥεῖν· ἢ οὕτως ἀποστίλβειν τὸν μίτον, ὡς δοκεῖν ἔλαιον αποβάλλειν. Caeterum καιροσέων est pro καιροεσσῶν, à nominat. zaigosis, &c. benè contextus licio; à xalpos, licium. 109. —ὡς δὲ γυναῖκες] Intellige ex superioribus, εἰσὶν ἵδριες, &c. peritae sunt in telá texendá. 113. Τετράγυος·] Quatuor jugerum. τεσσάρων γνῶν· γύη δὲ μέτρον γῆς γεωργικόν. Schol. 114.-лEQUXE] crescunt [Epúxo verbum nov. poët. à perf. verbi φύω.] τηλεθόωντα, virentes. τηλεθάω, idem quod άλλω. τηλεθόων, τηλεθόωσα, &c. pro τηλεθάων, τηλεθάουσα, &c. Vide suprà ad a, 25. 117. Tdon] Aeol. pro tav, i. e. in t☎v. "dлoleine, Wolf. Rom. P. 64. 122126.αλωὴ ἐῤῥίζωται·] vinea plantata est. Τῆς μὲν ἔτε ρον [μέρος ὂν] θεικόπεδον ἐνὶ λευρῷ χώρῳ τέρεται ἠελίῳ· Hujus quidem altera pars, quae est apricum solum in lato loco, siccatur sole: δ' ἄρα τε τρυγουσι ἑτέρας [σταφυλάς,] δὲ τραπέουσιν ἄλλας, et qui dem vindemiant alias uvas, alias verò calcant: лáçaße dé te, &c. et coram iis in conspectu sunt uvae immaturae, florem deponentes, aliae verò submaturescunt. 127, 128. Evoα dè, &c.] Ibi verò excultae areolae ad extremum ordinem omnis generis consitae sunt, perennè florentes. 131. —ὅθεν, &c.] unde aquabantur cives. Τοῖ ἄρ ̓ ἐν Αλκινόοιο [vno] dav pro noav, &c. Notandum neutr. plurale hic construi cum verbo quoque plur. Caeterùm ad hanc poëticam descriptionem alludit Miltonus, doctissimus poëta, de suo Paradiso loquens: Spot more delicious! than those gardens feign'd Or of reviv'd ADONIS, or renown'd ALCINOUS, host of old LAERTES' son. LIB. ix. 439. 8. M,-] 8. LIB. XII, 39-52. Sirenes. Circe Ulyssem allo- 65. quitur. 39. Σειρῆνας μὲν πρῶτον ἀφίξεαι,] subauditur εἰς. Sirenum Doces, et Circes pocula nosti. Hor. Epist. ad Loll. I. ii. 23. 42. — dovri yuvn, &c.] huic neutiquam uxor, &c. Conf. Gray's Elegy: For them no more the blazing hearth shall burn, &c. 45. οστεόφιν] hic pro ὀστέων. 47. παρὲς ἐλάαν·] praeternavigato. ἐλάαν pro ἐλάειν. subauditur 8pa, vel tale aliquid; ut alibi, quandò infinitivus pro imperat. poni dicitur. "1. 51. neigαr' dvýpow funes alligentur. CLARKE. P. † 9. M,-] 9. LIB XII, 85-107. Scylla et Charybdis. Circe Ulyssem alloquitur. 85. Eva -] Exúlλn évvalet, &c. Hic autem Scylla inhabitat, horrendum vociferans. "Apud Homerum, à quo primum Scyllae "speciem declaratam habemus, mythum omninò simpliciorem et "rei declarandae magis consentaneum videmus, Odyss. μ, 85"100. Scopulus est, cum antro, cujus fundo illa pedibus suis adnata “ adhaerescit: unde πόδες δυώδεκα πάντες άωροι ei tribuuntur v. "89, saltèm illa pedibus suis insistere nequit; itaque medio tantùm corpore ex antro prominet, et sex sua capita latè exerit, ut pisce“ tur, unde vivat, belluas marinas, Δελφίνας τε, κύνας τε, καὶ “ εἴποθι μεῖζον ὕλῃσι Κῆτος. Vox porro ejus est qualis catuli v. 86. “ τῆς ἦτο φωνὴ μὲν, ὅση σκύλακος νεογιλῆς, Γίνεται.” HEYNE, ad Virg. Bucol. Excurs. iv. Conf. Aen. iii. 420. sqq. et quae ibi notavit idem vir egregius. 66 89.-aapo] inutiles ad movendum, quasi ex a priv. et opo, excito. Alii aliter interpretantur. 95. Avtov diyovaa-] Illic autem piscatur, scopulum circumlustrans ιχθυάω, piscor, in 3. pers. ιχθυάει, contr. ἰχθυᾷ, Ρoët. ιχθυάα. περιμαιμώωσα, idem quod περιμαιμάουσα, cupide quaerens, 100. vεas zvavoлpopolo.] Subauditur èx vel dлó. è nave caeru-66. leam habente proram. " in compos. P. 101. —χθαμαλώτερον] humiliorem. πλησίον, supple εἰσί.—καί κεν dioloτevoeias, et inter hos jaculum posses transmittere, i. e. distantia ejus à Scyllâ non major est jactu sagittae. 66. 10. N-] 10. Lib. XIII, 96-112. Portus Phorcynis. 96.98. Φόρκυνος δέ τίς—λιμὴν,] Λιμὴν Ιθάκης, ἐφ' ο λιμένι Φόρκυνός ἐστι ἱερὸν τοῦ θαλασσίου δαίμονος. Schol. ἐν δήμῳ Ιθά κης, i. e. ἐν Ιθάκη, δύο δὲ προβλῆτες ἐν αὐτῷ Ακταὶ ἀποῤῥῶγες, duo verò projecta in ipso Littora abrupta, λιμένος ποτιπεπτηυῖαι, [idem quod лооблεлτшxviαι] portui adjacentia et eum versus incli nantia se. Προσπεπτωκυῖαι πρὸ τοῦ λιμένος, καὶ εἰς σκέπην οὖσαι twv dvéμwv. EUSTATH. Conf. omninò amoenissimam illam descriptionem hujusmodi portûs, Aen. i. 159. Est in secessu longo locus, &c. [quae me puerum, benè memini, mirè delinivit.] Primae ejus lineae, ut observavit ad locum Heynius, petitae sunt partim ex Odyss. ε, 404, et 411, sqq. ubi Ulysses enatat naufragio in Phaeaciam, partim Odyss. v, 96, sqq. ubi in Ithacam escendit. De toto loco vide ejusdem eximii viri Excurs. vi. ad Lib. i. Aen. 99. Ait dvéμon, &c.] Quae à ventis raucis defendunt magnum fluctum ab alto. "An, Quae defendunt extra [excludunt] magnos fluctus ventorum graviter flantium: i. e. fluctus à ventis talibus impulsos? P. 101. -ötav oquov μéτgov ixovτai.] cùm portus spatium intraverint. Vel, ut Schol. ὅταν πρὸς τὸ ὁρμισθῆναι αφίκωνται. 106. τιθαιβώσσουσι-] ἀποτίθενται τὴν βόσιν, ὅ ἐστι το μέλι. Schol. 107. Ev & iovoi hídeo regiμńzees, &c.] Angl. And within likewise were long extended beams made of rock; and there the Nymphs weave their purple vestments,— 109. Ev düdar'] Twp primam ancipitem habet. T. Y. II. NOTAE IN HESIODUM. * EX HESIODO.] Hesiodus poëta fuit antiquissimus et celeberri- 67. mus, Ascraeus vulgò dictus, [Vide Virg. Geor. ii, 176. et Ecl. vi, 70.] ab Ascrâ Boeotiae vico, ad radices montis Heliconis: sive ibi natus, seu educatus tantùm, postquam pater è Cumâ, Aeolicarum urbium unâ, quae hujus patria erat, Ascram migrâsset: de qua migratione Hesiodus ipse nobis narrat. [Egy. zai Huép. v. 633, sqq.] Patris autem nomen Dius, Matris Pycimede fuisse dicitur. Scripta ejus remotissimam redolent antiquitatem; sed incertum adhuc est quo tempore potissimum vixerit. Auctor Marmoris Arundeliani eum 37 annis facit antiquiorem Homero; alii cos aequales fuisse, alii Homerum Hesiodo longe vetustiorem affirmant. Ην δὲ ̔Ομή ρου, inquit Suidas, κατά τινας, πρεσβύτερος· κατὰ δὲ ἄλλους, σύγχρο νος. Πορφύριος καὶ ἄλλοι πλεῖστοι νεώτερον ἑκατὸν ἐνιαυτῶν opitovoi. Non nostrum est hîc loci tantas lites componere conari. Eorum opinioni, qui Homerum seniorem Hesiodo statuunt, quae, teste Joan. Ger. Vossio, [De Poëtis Gr. cap. ii.] plurium est, potiùs acquiescamus; ita tamen ut hujus juventus in illius senectutem incidere potuisset. [Vide suprà ad p. 3. et Fab. Bib. Gr. Vol. I. p. 96. edit. Harles.] Ad hanc tamen rem tuendam nullum argumentum derivari debet à quodam libello, qui hodiè extat, cui titulus, 'Oungov καὶ Ησιόδου αγών, quem Graecè primus edidit celeberrimus Henr. Stephanus, [an. 1573, in 8vo.] et qui continet narrationem certaminis, quod Hesiodus cum Homero iniisse dicitur, in Chalcide coram Panide rege, qui primas Hesiodo detulit. Verisimile enim est universam hujus contentionis historiam à priscis Grammaticis fuisse confictam. Nec majorem fidem meretur istud de hac re epigramma in Anthologia: [edit. Wechel. p. 390. et Brunck. Analect. Vol. iii. p. 180.]" Anon. 151. Ησίοδος Μούσαις Ελικωνίδι τόνδ' ανέθηκεν, Cujusdam quidem non absimilis certaminis mentionem facit ipse Hesiodus; [Eoy. xai 'Huto. v. 654.] sed de Homero à se victo ne vel unum verbum profert: nec quidem credibile est Hesiodum unquàm in tali contentione ab incomparabili Homero victoriam repor tâsse. Quanquam autem Hesiodus, in omnibus virtutibus, quae summum poëtam constituunt, Homero longè sit inferior, non tamen desunt et sua merita Ascraeo vati; de quo Quinctilianus, "Raro," inquit, "assurgit Hesiodus, magnaque pars ejus in nominibus est "occupata. Tamen utiles circa praecepta sententiae, lenitasque "verborum, et compositionis probabilis: daturque ei palma in illo "medio genere dicendi." [Lib. x. cap. 1.] Jucundâ dictionis simplicitate praecipuè commendabilis est Hesiodus: sin autem Fabius eum nunquàm assurgere affirmâsset, ad lectores Titanomachiae, quae tantâ sublimitate in Theogoniâ describitur, potuissemus provocare, Quae extant Hesiodi sunt Εργα καὶ ̔Ημέραι, Θεογονία, et Ασπίς 'Hoaxλéovs. Nonnulli tamen dubitant an Scutum Herculis re verå sit è manu Hesiodi: atque id multi ab eo prorsùs abjudicant. Opera 67 et Dies vulgò putantur primam exhibuisse adumbrationem ejus generis poëmatis, quod nos hodiè nuncupamus didacticum; cujus perfectionem videmus in carmine illo faceto et molli,-Georgicis elegantissimi Virgilii. Negat autem praestantissimus Heynius Hesiodi de opere rustico carmen à Virgilio imitatione esse expressum; cui opinioni ipse Virgilius ansam dedisse videtur, dum se Ascraeum carmen Romana per oppida canere ait. [Georg. ii, 176.] "Vix "enim," ut affirmat idem vir egregius, " in tribus aut quatuor locis "Georgicôn Hesiodeae sententiae sunt expressae.- Quod autem "Ascraeum carmen appellat suum opus Virgilius, id eò pertinet," eodem Heynio judice, “quòd in simili ferè genere versatur, non "quòd ex Hesiodeo petitum aut transcriptum aut ad ejus formam "est compositum." [Prooem. in Geor. sub fin. ubi vide plura.] Caeterum quod ibidem observatur, "comparatione Virgilii ad Hesio"dum institutâ, nihil exilius, jejunius et aridius Hesiodo, nihil co"piosius et plenius esse Virgilio," in eo eximius criticus quibusdam forsan videri posset Ascraeo seni paulò iniquior, si nescirent quae ab eodem observata fuerint de loco sublimi in Theogoniâ. "Ex "his," inquit," et similibus locis poëtarum antiquissimorum charac"ter constituendus est, quo assurgere illis licuerit; nam simile quid "seriorum poëtarum ingenia non protulêre ; et piget, Hesiodeum ❝ingenium non tam ex hoc ac similibus in Herculis Clipeo, sed ex "iis partibus aestimari, quae tenuiora sunt et ex placido ac medio"cri genere." [De Theog. ab Hesiod. condità. Commentat. Soc. R. Gotting. Tom. II. 1779. p. 151.] Ubi obiter notandum Clipeum Herculis Heynio videri opus genuinum Hesiodi. In Theogonid, carmine apud veteres longè celeberrimo, nullum traditur systema religionis Graecorum; sed fabulosa deorum generatio exponitur, ita ut narrationibus alioquin jejunis poëtica subindè accedant ornamenta. Quod ad morem vitae attinebat, traditum est Hesiodum ruris et otii fuisse amantissimum. "Vir fuit," inquit Velleius Paterculus, "per"elegantis ingenii, et mollissimâ dulcedine carminum memorabilis, "otii quietisque cupidissimus." [Hist. Lib. i.] Musarum alumnum, quod poëtis solenne est, se fuisse, agnos pascentem sub Helicone divino, ipse testatur. [Theog. 22. Oper. et D. 662.] Ad provectam senectutem pervenisse, atque morte violentâ tandem periisse perhibetur. Sed de hac auctores minùs consentiunt, nec ullius eorum narratio prae se fert vel specimen veritatis. De vitâ Hesiodi scripsêre Suidas, aliique veteres; atque è recentioribus Fulvius Ursinus, Lilius Gyraldus, Ger. Jo. Vossius, et omnium copiosissimè Operum ejus Oxoniensis editor Th. Robinson, qui Dissertationi suae inserendum curavit calculum Astronomicum de aetate Hesiodi, qui auctorem habet Josephum Atwell, S. T. P. Vide Fab. Bib. Gr. ubi suprà; item Vol. I. p. 567, sqq. edit. Harles. "L. I. c. xiii. II. c. viii. 1. Hesiodi Opera et Dies; unà cum Orationibus Isocratis 18, et Eidylliis Theocriti. Mediolani, 1493. in fol. [Quae est Edit. princeps.] 2. Hesiodi Theogonia. Ejusdem Scutum Herculis. Ejusdem Georgicón libri duo; unà cum Theocriti Eclogis 30. &c. &c. Venetiis, apud Aldum, 1495. in fol. |