257. anno in lucem edita fuerit incertum est. Alcaei fuit aequalis; et verisimillimum est natalem ejus incidisse circiter Olymp. xxxvI. vel XXXVII. A. M. 3368, vel 3372. ante Chr. N. 636, vel 632. [Vide Wolfiii Sapphûs Vitam, p. iv.] Nomen patris Scamandronymus, matris Cleis, Kleis, seu Cleis, Kints, fuisse dicitur. Inventrix erat ejus generis carminis quod Sapphicum vocatur; et tanti aestimata erat poësis ejus à Veteribus, ut Musa decima diceretur. Sed nimis erat amatrix, et voluptatibus dedita. Quae tamen de nefandis ejus amoribus memoriae prodita sunt, ista quidem nullis argumentis validis niti videntur. Sed utrum vera sint vel omninò ficta et falsa, non est hujus loci disquirere. Satis sit de eo, quod vix negari potest, insano scilicet, quo capta erat, Phaonis amore, mentionem facere. Fuit is Lesbius quidam juvenis admodum formosus. Eum Sappho deperibat. Sed adeò ei, quae neque inter pulchras neque inter deformes sui sexûs numerari posset, non amore mutuo ille respondebat, ut, ejus vitandae causâ, in Siciliam se contulerit. Illuc eum sequuta est infelix Sappho; cujus rei memoriam asservavit marmor illud vetus Parium, quod hodiè extat Oxonii, inter marmora Arundeliana. [Vide Prideaux Marmora Oxoniens. p. 166. (326. 417.) et Hewlett's Vindication of the Parian Chronicle, &c.] Ibi omnia, sed frustra, tentabat ut Phaonem suum ad se pelliceret. Est prope sinum Ambracium in Epiro mons, seu promontorium, Leucates nomine, ubi Apollo Leucadius religiosissimè colebatur. Inde desperabundi amatores desilire solebant, se hoc modo remedium amoris inventuros credentes. Hunc Saltum amantium experiri volens misera Sappho, è Lencate in mare se praecipitem dedit; atque unâ eademque operå finem vitae et amoris invenit. In illâ Ovidii epistolâ celeberrimâ, quae inscribitur Sappho Phaoni, nonnulli docti homines putârunt poëtam Romanum imitatum esse quoddam lepidissimum Sapphûs ipsius carmen, nunc deperditum, quo Phaonem fugientem prosequuta est. Credit doctissima Dacieria Oden ad Venerem scriptam esse, postquam Phaon in Siciliam profectus esset. Ex Sapphûs carminibus nihil nunc restat nisi haec Ode, quam nobis servavit Diony. sius Halicarnassensis; et carmen illud alterum, quod videre est, sed imperfectum, in Longini de Sublimitate Commentario, § x. cum quibusdam aliis fragmentis, hinc indè à doctis viris collectis, atque saepissime editis. Ampliorem de Sappho notitiam cupientibus dabit vel indicabit Fabr. Bib. Gr. Vol. ii. p. 137. edit. Harles. 1791. L. ii. c. 15. s. 54. lidem videant Hor. L. ii. Od. 13, 24. sqq. L. iv. Od. 9, 10, sqq. et quae ibi annotavit doctissimus Jani.

Ve

EDITIONES SAPPHUS.

Extat Aoua els Appoðiτηv in omnibus editt. Dion. Halicarn. in istâ Reiskii, Vol. v. p. 173, sqq. " De Comp. Verb. s. 23." et IIgo's γυναί utvny, Long. de Subl. §x Utrumque, ex emend. Is. Sua Catulli edit. p. 113, sqq. C. xlix. (li.) Cum caeteris tis inter Carmina novem illustrium Feminarum, edit. into. 1568, 8vo. Adjecta sunt in multis Anacreon iam in Maittaire Dialectis Ling. Gr. et in Brunckii Poët. Gr. T. i. p. 54, sqq. Plenissima autem est edit hoc titulo:

Poëtriae Lesbiae, Fragmenta et Elogia, cum virorum

doctorum notis integris, curâ et studio Jo. Christiani Wolfiii, in 257. Gymnasio Hamburgensi Professoris Publici. Qui Vitam Sapphonis et Indices adjecit. Hamburgi, 1733, in 4to. "et Londini. P.

*** Nos sequuti sumus edit. secundam Brunckii, quae prodiit minori forma, cum Anacr. Carm. Argent. 1786.

Ver. 1. Ποικιλόθρον,] i. e. ἔχουσα ποικίλους θρόνους, habens varios thronos; epitheton scil. Veneris, ob imperium quod ubique gentium exercet. Sunt tamen qui interpretantur ποικιλόθρονον, floridam et varid veste utentem; nam póva secundum Hesychium est även, zai τὰ ἐκ χρωμάτων ποικίλματα· et Venus, inquit Harlesius, ipsa est Natura, praesertim veris, quo flores vestiunt agros et omnia revi

rescunt.

5. τυΐδε] hic. Aeolica sunt ut et τιΐδε. Hesych: τιν, ὧδε. Κρήτες. Idem: κατερῶτα, καὶ ἄλλοτε, Aeolicum est pro καὶ ἑτέ ρωθε. Vide Hesych. edit. Alberti, vocibus τυῒ et κατερώτα. "Aeolice accentus retrahuntur, et spiritus asperi lenes funt: uti, θύμον, κάλοι, γ ττι, pro θυμὸν, καλοὶ, ὅ ττι, &c. Ρ. ő

6. Τᾶς ἐμᾶς αὐδας-] Haec Aeolica sunt. Ordo est:αΐουσα τῆς ἐμῆς αὐδῆς ἔκλυες πολυ, λιποῦσα δὲ χρύσεον δόμον πατρὸς ὑποζεύξασα ἅρμα ἦλθες, κάλοι δὲ ὠκέες στροῦθοι δινῦντες [pro δινοῦντες] πύκνα πτέρα ἦγόν σε απ' οὐρανοῦ περὶ μελαίνης γῆς, δὲ ἐξίκον το αίψα δια μέσου αιθέρος. “ Passim,” inquit Is. Vossius, " occurrit “ γαῖα μέλαινα, estque perpetuum epitheton.”

11. —ὡρανῶ, αἰθέρος] Sic scribi debuit. ω αι in unam syllabam coalescunt, ut infra η ov, quod sollenne est. BRUNCK.

14. —θανάτω προσώπω,] Aeol. Gen. et subauditur διά. Sin 258 subscribitur, ut in multis exemplaribus est, ovv subintelligi potest.

15. Ηρε,] pro ἤρεο, et hoc Ion. pro ἤρου, interrogabas. HARLES. Ordo est: Ηρεο ἔ ττι γ ̓ ἦν τὸ [i. e. ὃ] πέπονθα, καὶ [δι'] ἔ ττι δὴ καλημί σε, καὶ ὅ ττι μάλιστα ἐθέλω γενέσθαι [περὶ] ἐμῶ μαινόλα Θύμω, Interrogabas quidnam tandem esset quod passa fuerim, et quare invocarem te, et quidnam praecipuè vellem fieri de furenti meo animo, [Eustath. ad Hom. Il. x, 125. p. 793. 49. Τοῦ δὲ καλήμεναι ποιητικοῦ ῥήματος τὸ θέμα ἢ καλαίνω ἐστὶν, ἢ κάλημι. Observandae autem voces Aeolicae, ἤ ττι pro ὅ ττι, quod pro ὅ τι, et ἐμῶ μαι νόλα θύμω, pro ἐμοῦ μαινόλου θυμοῦ.] τίνα δ' αὔτε τὴν σαγηνέσσαν φιλότατα πείθω· quem autem irretientem amorem allicere coner. Sensus hic admodum est obscurus, et vera lectio omnino incerta. [" πείθω Τανσ. Edin. quinta ; πείθημι 6. priores editiones."] σαγηνέσσαν pro σαγηνεύουσαν, à σαγηνεύω, irretio : est enim à σαγήνη, sagena, verricu lum. Amor autem dicitur metaphorice irretire homines. φιλότατα, Aeol. pro φιλότητα. Varii interpretes hunc locum tentarunt, sed omnes, ut mihi videtur, infeliciter. Vide Wolfii edit.

20. ἀδικεῖ σε ;] Vulgata lectio est αδική; quae ideo respuenda meritò videtur Brunckio, quod penultima, quae brevis est, hîc necessario producenda sit. Verum ὑβρίζει, quam ille putat certissimam emendationem, nimis audax videtur. "Hic," inquit Portus, "d “ ἀδικεῖ syllabam δι, propter ancipitem τοῦ i naturam, habet pro* ductam.” Vocalis ancipitis naturam non intellexit Portus: facilior autem esset mutatio αλεύει ; quis te vitat? vel τις σα αεικής ; quis tibi durus ? ἀεικῆς, ὁ μὴ εἴκων, Εtymol.; vel denique τίς σοι αΐτας ; quemnam deperis? quae vox Thessalica Alcmani Theocritóque usi

258. tata est. T. YOUNG. Inepta admodum est Porti observatio; neque media in dôɩxɛï ullâ unquam licentiâ produci potest. Tales nugae mentionem non merentur, nisi exsibilandi gratiâ.

τις 6,
a

Σαπφοῖ, ἀδί κεῖ ;

versum nullo modo efficere possunt; atque Brunckii emendatio non solùm nimis audax, sed supervacua est. Τις ἀδικεῖ σε ; formula est loquendi in locis hujusmodi non infrequens: sic, Iph. A. 382. Tis dỗixet de; toυ zéxonoαi; Quis te injuria afficit? qua re indiges? Scribendum est igitur, levissimâ transpositione ac voculae non necessariae omissione ;

· τίς, Σαπφοῦ, ἀδικεῖ σε ;

atque hanc lectionem eò confidentiùs propono, quod apud The Monthly Review, [Jan. 1798. Vol. xxvi.] sequentem canonem sine controversiâ à doctissimo Censore stabilitum video: "In carminis "Sapphici structurâ, vox ita dividi potest, ut prior ejus pars maneat "ad finem versûs tertii, et posterior transeat ad initium quarti, quem "Adonium vocant. Quae quidem divisio nunquam apud veteres "poëtas in fine versûs primi, nec secundi, nec quarti invenitur." J. TATE.

24. H ov xev žλλos.] Ja. Upton in Dion. Halicarn. lib. de Struct. Orat. s. 23. legit ǹ ovzì ¿¿λλos, nec aliter Isaacus Vossius in Commentar. ad Catullum, quae scriptura mendosa mihi videtur. Particula potentialis salvo sensu abesse vix potest. Lego ǹ ou xev ¿¿λλos, aut nolueris. BRUNCK. Potius etiam si tu nolueris. Nam ✈ Aeol. pro e, si, Angl. even if thou shouldst not choose it. In sequentibus, observent discipuli voces Aeolicas: χαλεπῶν pro χαλεπῶν, &c Cui debemus hujus carminis conservationem, idem magnus criticus Dionysius Halicarn. id pulchrè enarravit. [Vide Vol. v. p. 179, sqq. edit. Reisk.] Id numeris Latinis Sapphicis reddidit Elias Andreas: nec non Sam. Birkovius: quorum interpretationes videre est in Editione Wolfianâ. Imitatus est Latinè celeberrimus Gul. Jones, Append. Poës. Asiat. Comm. p. 527. Lectoribus Anglicis bene nota est ejus versio poëtica, quae auctorem habet Ambrosium Philips; quamque vir elegantissimi ingenii Jos. Addisonius magnopere laudavit. Spectator, Vol. III. No. 223. Ubi vide quoque quaedam de Sappho. Conf. Akenside's Ode on Lyric poetry.

Ver. 1. Φαίνεταί μοι κῆνος-] Notandae voces Aeolicae: κήνος, pro ἐκεῖνος· ἔμμεν, ἀνὴρ, Ισδάνει, πλασίον, ἀδὺ φωνᾶσαι, pro εἶναι νήρ, quod est ὁ ἀνὴρ, Ιζάνει, πλησίον, ἡδὺ φωνῆσαι.

5. Καὶ γελάῖς ἱμερόεν] γελάς infinit. est formae Aeolicae. Vide Gregorium p. 294. (619.) § liii. Dial. Aeol. Duo infinitivi, povadaι pro φωνῆσαι, et γελάϊς pro γελάν, ab uno verbo pendent ὑπακούει. Catullus: Qui sedens adversus identidem te spectat et audit dulce ridentem. BRUNCK. τό μοι μὲν Καρδίαν ἐν στήθεσιν ἐπτόασεν.] quod cum

non caperent imperiti, reponebant ró pa záv. Atqui illud uo eleganter παρέλκει. Verbum autem ἐπτόασεν usitatissimum in rebus hujusmodi. [Rectè etiam] scripsimus μe pavās ovdèv ět læɛi. MSS. fere omnes εἴκει, quod Aeolice dicitur pro ἥκει. Sed & nullum locum hic habet. Quare nullus dubito, quin scripserit Sappho ize quod secundum morem atque consuetudinem Aeolum est, qui leni spiritu gaudent. Τοur. βροχέως, Aeolice pro βραχέως, ἐν βραχεί, cito. BRUNCK. Melius φωνάδας ὑπακούει καὶ γελάσας ιμερόεν· nam yehat's in hoc loco nullâ nititur auctoritate; et multò pulchrior illa constructio. T. YOUNG.

9. καμμὲν γλῶσσα ἔαγε·] Tmesis est, κατέαγε μὲν γλῶσσα. Malè et prorsus duétows legitur in quibusdam editionibus yo dyn. In hoc aoristo media corripitur, quae in praeterito laye longa est. BRUNCK.-lingua mea debilitata est, avríza dè λéntov nũg vñoδεδρόμακεν χρῶ, et statim subtilis ignis subiit cutem, δεδρόμακε, Aeol. pro δεδρόμηκε, quod formari videtur ab obsoleto verbo δρομέω, et hoc à δέδρομα, perf. med. à δρέμω, pro quo in usu τρέχω.

11. Οππάτεσσιν] Aeol. pro ὀμμάτεσσιν, quod poétice pro ὄμμασι. όρημι, pro δράω· ut in Odario praecedenti, κάλημι pro καλέω. βομCεvoir 8' doαí po] Sic legendum, metro et sententiâ flagitante. Catullus: Sonitu suopte tinniunt aures. BRUNCK.

13. Καδδ'] i. e. κατὰ δέ. κατὰ disjungitur à χέεται, per 259.

tmesin.

15. — τεθνάκην] Aeol. pro τεθνήκεναι, vel τεθνάναι, et ὀλίγω πιδεῦσα pro ὀλίγου ἐπιδεύουσα, et quum parum absum quin moriar, paivoμai ăлvovs, videor exanimis. "Vel a tεová zw. TOLLIUS. P.

17. Αλλὰ πᾶν τολματὸν, ἐπεὶ πένητα-] Sed omne audendum, quoniam pauperem-desunt caetera.

**Hoc exquisitissimum odarion Wolfius in suâ editione oneravit annotationum farragine tam immensâ, ut lectori fastidium pariat, "In his reliquiis," inquit Toupius, vir acutissimus, "quos magis "magisque corruperunt viri docti et indocti, nihil certi definiri po"test." Pulchra est hujus fragmenti imitatio Catulliana, ad Lesbiam, 49. Ille mi par esse deo videtur, &c. et Gallica celeberrimi Boilavii: Heureux ! qui près de toi, &c. nec non Anglicana Ambrosii Philips Blest as the immortal gods is he, &c. quas omnes, et plura quoque de Sappho, videre est in libro notissimo, The Spectator, No. 229. Vide etiam Longinum de Sublimitate, ubi servatum est hoc fragmentum, [Sect. x.] Ov Javuάţeis, x. v. 2. et quae viri docti, praesertim Pearcius Toupiusque, ibi annotârunt. Cf. celeberr. Gul. Jones, Poës. Asiat. Comm. p. 258. sqq.

* EIMÂNIAOT KEIOT-] Simonidis Ceii fragmentum. Simonides Ceius, sive ex insulâ Ceo, Philosophus et Poëta, natus Ol. LV. 2. ante Chr. N. 577. [Vide Bentley on Phal. p. 41, sqq. et 242.] Vocales longas n, w, et duplices consonantes y, S, Graecorum Literis addidisse; artemque memoriae primus protulisse fertur. [De quo vide Ciceron. de Orat. ii. c. 86. cf. Quinctil. x. c. 1.] Athenis Hipparcho jucundus erat; dein Spartae cum Pausaniâ versatus est: denique in Siciliam vocatus à Hierone, Syracusis mortuus est et VOL. II. 3 C

37

258. tata est. T. YOUNG. Inepta admodum est Porti observatio; neque media in adɩxɛï ullâ unquam licentiâ produci potest. Tales nugae mentionem non merentur, nisi exsibilandi gratiâ.

τίς σ', ε

Σαπφοί, ἀδί κεῖ;

versum nullo modo efficere possunt; atque Brunckii emendatio non solùm nimis audax, sed supervacua est. Τις ἀδικεῖ σε ; formula est loquendi in locis hujusmodi non infrequens: sic, Iph. A. 382. Tis doixel de; Tov xéxondaι; Quis te injuria afficit? qua re indiges? Scribendum est igitur, levissimâ transpositione ac voculae non necessariae omissione ;

- τις, Σαπο φοῦ, ἀδικεῖ σε ;

atque hanc lectionem eò confidentiùs propono, quod apud The Monthly Review, [Jan. 1798. Vol. xxvi.] sequentem canonem sine controversiâ à doctissimo Censore stabilitum video: "In carminis "Sapphici structurâ, vox ita dividi potest, ut prior ejus pars maneat "ad finem versûs tertii, et posterior transeat ad initium quarti, quem "Adonium vocant. Quae quidem divisio nunquam apud veteres "poëtas in fine versûs primi, nec secundi, nec quarti invenitur." J. TATE.

24. H ou xev ¿0λλos.] Ja. Upton in Dion. Halicarn. lib. de Struct. Orat. s. 23. legit ǹ ovzì ¿0ēλλos, nec aliter Isaacus Vossius in Commentar. ad Catullum, quae scriptura mendosa mihi videtur. Particula potentialis salvo sensu abesse vix potest. Lego ἢ οὐ κεν 20λλos, aut nolueris. BRUNCK. Potius etiam si tu nolueris. Nam Aeol. pro el, si, Angl. even if thou shouldst not choose it. In sequentibus, observent discipuli voces Aeolicas: χαλεπᾶν pro χαλεπῶν, &c Cui debemus hujus carminis conservationem, idem magnus criticus Dionysius Halicarn. id pulchrè enarravit. [Vide Vol. v. p. 179, sqq. edit. Reisk.] Id numeris Latinis Sapphicis reddidit Elias Andreas: nec non Sam. Birkovius: quorum interpretationes videre est in Editione Wolfianâ. Imitatus est Latinè celeberrimus Gul. Jones, Append. Poës. Asiat. Comm. p. 527. Lectoribus Anglicis bene nota est ejus versio poëtica, quae auctorem habet Ambrosium Philips; quamque vir elegantissimi ingenii Jos. Addisonius magnopere laudavit. Spectator, Vol. III. No. 223. Ubi vide quoque quaedam de Sappho. Conf. Akenside's Ode on Lyric poetry.

Ver. 1. Daiverai μo xñvos-] Notandae voces Aeolicae: x pro ἐκεῖνος· ἔμμεν, ὠνήρ, Ισδάνει, πλασίον, ἀδὺ φωνᾶσαι, pro νὴρ, quod est ὁ ἀνὴρ, Ιζάνει, πλησίον, ἡδὺ φωνῆσαι.

5. Καὶ γελάῖς ἱμερόεν] γελάς infinit. est formae Aeolica Gregorium p. 294. (619.) § liii. Dial. Aeol. Duo infinitiv pro φωνήσαι, et γελάς pro γελάν, ab uno verbo pender Catullus: Qui sedens adversus identidem te spectat et audit tem. BRUNCK. τό μοι μὲν Καρδίαν ἐν στήθεσιν ἐπτόας,