69.

70.

54. —πέρι] περισσότερον. μήδεαβουλεύματα. εἰδὼς—γινώσκων. Schol.

60. Ηφαιστον δ' ἐκέλευσε] Sequitur jam descriptio formationis Pandorae primae mulieris, quam dii deaeque, collata opera, amabilem finxere.

65. ἀμφιχέαι] Idem quod αμφιχεῦσαι. [Vide Vol. Ι. ad p. 54. n. 4.] Conf. II. γ, 54, sqq. —καὶ πόθον αργαλέον, et desiderium vehe mens, καὶ γυιοκόρους μελεδώνας. “ κορεῖν, inquit Graevius, est κοσμεῖν, 6 καλλωπίζειν. Hesych. κορεῖν, κοσμεῖν, καθαίρειν. unde et νεωκόρος, 6 qui templum ornat et tuetur, aedituus.-Γυιοκόροι μελεδῶνες sunt curae, quae totae in ornando corpore sunt occupatae. Mulieres verò quo " studio magis tenentur, quam comendi et excolendi corporis, quibus, 'ut Plautus ait, nulla satis ornandi satietas est?" Hanc tamen interpretationem respuit vir doctissimus Dav. Ruhnkenius, qui pro γενικόρους legit γυιοβόρους· μελεδώνας γυιοβόρους, curas quae membra consumunt et hanc lectionem exemplis confirmat: quam et Proclus et Tzetzes vidisse videntur, hoc modo interpretantes: φροντίδας ἐσθίουσας τὰ μέλη. " μελεδώναι, Brunck. Lips. n. γυιοκόρους, ἃ κείρω, Guiet. P.

67. Εν δὲ θέμεν κύνεόν τε νόον] i. e. ἐνθεῖναι δέ τε κύνεον νόον, indere vero et impudentem mentem, καὶ ἐπίκλοπον ἦθος, et fallaces mores :-διάκτορον Αργειφόντην, internuncium Argicidam ; notum Mercurii epitheton. Sic Il. β, 103. φ, 497. &c.

70, 71. Αμφιγυήεις] Est ὁ ἀμφοτέρους τοὺς πόδας γυιός· χωλός, utroque crure : et est epitheton Vulcani, non ψεκτώς seu sensu vituperatorio, sed χαρακτηριστικῶς κατά τινα ιδιότητα· hinc et addi solet κλυτὸς, περικλυτός, ut apparet non ignominiae causa positum, sed ob personalem Vulcani characterem. Damm. Lex. Hom. Παρθένῳ αἰδοίῃ ἔκελον,—Subintellige ποίημα, πλάσμα· ἴκελόν τι πλάσμα, ίνδαλμα, εἴδωλον. GUIETUS. Κρονίδεω διὰ βουλάς, Satur ni filii consiliis. -δεω δια, dactylus. Cf. Il. a. 1. et Clarkium ad locum. 79. Εν δ' ἄρα φωνὴν] φωνὴ hic est ὄνομα, ut apud Il. γ, 161. ubi φωνῇ perperam παρέλκειν docent, et exponunt voce. GRAEVIUS. φωνή si idem valeret ac ὄνομα, dicendum fuisset ἐπέθηκε neque in loco Homeri citato eum sensum habere videtur: distinguendum levius post βαρυκτύπου, plenius post κήρυξ. Τ. Υ.

82. —πῆμ' ἀνδράσιν αλφηστησιν.] detrimentum hominibus indus tris. αλφηστῇσι, Ion. pro αλφησταῖς, ab αλφέω, invenio.

96-98. ἐν αρρήκτοισι δόμοισιν] in non fracta pyride Δόμος enim, ut notavit Graevius, quodvis receptaculum, et vas notat. πρόσθεν γὰρ ἐπέμβαλε πῶμα πίθοιο, prius enim injecit operculum vasis -Pandora scil.

102. ἐφ' ἡμέρη] Legendum censet Graevius ἐφήμεροι. Hor. Post ignem aetheria domo Subductum, Macies et nova Febrium Terris incubuit cohors; &c. Lib. i. Od. 3.

106, 107. —έκκορυφώσω] ἐξ ἀρχῆς λέξω. Schol. ἐκτελέσω. an συντόμως ἐρῶ, λέξω; GUIETUS. σὺ δ ̓ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν. tu vero in praecordiis tuis conde. Locutio quae saepe occurrit apud Homerum.

108. Ως] ἴσθι, ὅτι. ὁμόθεν ἐκ τοῦ αὐτοῦ γένους. γεγάασι ἐγένοντο. Schol. Hic incipit celeberrima enarratio diversarum hominum aetatum.

111-116. Οἱ μὲν ἐπὶ Κρόνου ἦσαν,] fi quidem qui temporibus

Saturni erant, ὅτ' οὐρανῷ ἐμβασίλευεν· cum in coelo regnaret : ὥς τε θεοὶ δ ̓ ἔζωον, [dele δ' et lege simpliciter ἔζωον, vel cum Graevio ζώεσκον,] et ut dei vivebant, securo animo praediti, νόσφιν ἄτερ τε πόνων καὶ ὀϊξύος· seorsum sine laboribus et aerumna: [" ἄτερθε pro άtεg tɛ, Brunck. Gnomici. Note Deoì d' ¿¿wov, Ed. Lips. nota. P.] —αἰεὶ δὲ [κατα] πόδας καὶ χεῖρας ὁμοῖοι, semper autem similibus [i. e. sine mutatione] pedibus et manibus gaudentes, [hoc est, ut rectè Guietus, semper integris membris, non senescentibus,] Téρлove [pro ἐτέρποντο] ἐν θαλίησι—delectabant se in conviviis, &c. Αφνειοί unλoio, abundantes pomis, vel fructibus, &c. Hunc versum ex Diodoro Siculo restituit Graevius. "μña hîc non sunt greges. Id. P.

119. —πολλόν—] à nominativo regulari πολλὸς, πολλὴ, πολλόν. 71. лolus flectitur etiam regulariter, apud Homerum et nostrum; gen. лóλɛos, in dat. pl. лoλéɛσσi, pro nóλeo, ut in versu 120.

121. —ἐπειδὴ] Legendum videtur ἐπεὶ δὴ, nam κεν hic locum non habet. T. Y. Eлedn, Brunck. Gnom. Lips. pro èлɛí zɛv. P.

"

125, 126. Πέρα ἑσσάμενοι,] Ara induti,εσσάμενοι, reduplicato 6, poëtice pro oάuevo, part. aor. 1. med. verbi w, évvúw, vel ἔννυμι, induo.-Πλουτοδόται-πλουτίζοντες τοὺς ανθρώπους. Schol. -régas faoiλniov→ Cur autem daemonibus tribuatur regius honor, hanc rationem affert Plutarchus, libro de defectu oraculorum, quia βασιλικὸν τὸ εὖ ποιεῖν. GRAEVIUS.

129. —οὔτε φυὴν ἐναλίγκιον, οὔτε νόημα.] Verte: neque corporis habitu simile, neque ingenio. øvn hîc non est sola statura et proceritas corporis sed conjuncta cum dignitate formae, ut rectè Graeci magistri docent. Nonua est ingenium. Glossae MS. Vossianae : νόημα, φρόνησις. Hom. φρένες, 1. α, 115. Id.

130, 131. A' ¿zatòv μèv, &c.] Sed centum annis puer apud matrem sedulam nutriebatur-Increpat Hesiodus mollem istam et effeminatam educationem, quae, ut ait Quinctilianus, nervos omnes et mentis et corporis frangit. ROBINSON. ἀτάλλων μέγα νήπιος ᾧ ἐνὶ olzw. crescens valdè rudis in domo suá. Vid. Gen. 1-XI. Is. LXV, 20. 22. 132. καὶ ἥβης μέτρον ἵκοιτο,] et ad pubertatem ἵκοιτο. Poëtis бns uέroov nihil aliud est quam ipsa 6. GRAEVIUS. Haud absimile est istud Homeri: vélos vavárao, quod est ipsa mors.

136-138. -dev-] est hîc sacrificare. Sic Virg. Cum faciam vitulá. [Ecl. iii, 77.] et Princeps poëtarum: géaι úлèρ Дavaшv. [Iliad. α, 444.] Η Θέμις ανθρώποισι κατ ̓ ἤθεα. Ut justum est hominibus in sedibus eorum consuetis; nam os interdum significat locus consuetus ad commorandum. Cf. infrà v. 167. item II. § 511. Zevs Κρονίδης ἔκρυψε supple τῇ γῇ.

141, 142. Τοὶ μὲν ἐπιχθόνια—] Haec est verborum συνέπεια· Τα μὲν μάκαρες θνητοὶ καλέονται δευτεροι ἐπιχθόνιοι. Hi beati mortales secundi sunt terrestres, scilicet daemones: hoc est, secundi gradûs, inferiores illis daemonibus, qui ex aurei saeculi vntots sunt orti. Qui quidem non regium honorem sunt adepti, dλλ' μлns τιμὴ καὶ τοῖσιν ἐπηδεῖ. sunt tamen et hi in dignitate constituti. Καλέονται vero hic est εἰσί. GRAEVIUS.

145. Ex μɛhiav,] Has voces interpretes reddunt, de fraxinis, quasi innuisset poëta hoc genus hominum durae firmaeque texturae fuisse. Eadémne autem generatio et aenea fuit et fraxinea? Ex μελιᾶν δεινόν τε καὶ ὄμβριμον verto, Hastis terribile et validum. Τὸ μελιάν est genit plur. Dor. pro τοῦ μελιῶν Μελία autem non

72.

73.

solùm pro frazino usurpatur, sed metaphoricè etiam ab Homero caeterisque poëtis pro hasta. [Vide II. 6, 542.]-Obiter notari potest, Ovidium, qui in quatuor aetatum descriptione ad Hesiodum respexit, aeneum seculum per armorum studium ab aliis distinguere: Tertia post illas successit aënea proles, Saevior ingeniis, et ad horrida promtior arma. THEOBALD, apud Robinson. Metam. i. 125.

"

148, 149. Aлλaoto] Latinis sunt inconditi, qui moribus sunt inculti. Tzetzes argiai. Cic. vasti et agrestes. Graevius. μɛyáλn dè βίη- supple ἦν αὐτοῖς, erat autem illis magna vis ; καὶ χεῖρες ἄαπτοι ἐπέφυκον ἐξ ὤμων ἐπὶ στιβαροῖς μελέεσσιν. et manus invictae super valida membra nascebantur ex humeris.

153. —ἐς εὐρώεντα δόμον κρυεροῦ Αίδαο,] εὐρώεις hic est squalidus, ab evgos, situs, squalor: ut Virg. loca senta situ dicit: aut tenebricosus. Glossa MS. Vossii : εὐρώεντα, σκοτεινόν. Suidas : εὐρώεντα, σκοτει va, Copádn. Sic et Hesych. et Etymologicum Magnum.-Kovepos verò non est meo judicio frigidus, sed dirus, illaetabilis, horrendus. Hesych. Κρυερόν, φρικτόν, μισητόν, ἀναιδές, φοβερὸν, ἐλεεινὸν, οἰκε τρὸν, δεινὸν, χαλεπόν, πονηρὸν, κακόν, δυσχερές. GRAEVIUS.

154. Návvuva] (pro Návvua) Vide suprà ad Odyss. a, 222. p. 10. 160. —лçоréоη yeven,] Verte: priori aetate, non generatione, ut vulgò. GRAEVIUS.

161. Τοὺς μὲν ἐφ' ἑπταπύλῳ] Intelligit non tantum τοὺς ἑπτὰ ἐπὶ Θήβαις dictos, sed etiam eos qui Επίγονοι dicebantur, i. e. τῶν ἐπvà twv inì Gńaus filios. Utrique Thebas adorti sunt. HEINSIUS. Priores quidem argumentum subministrârunt Aeschylo nobilissimae tragoediae ejus nominis; posteriores verò pulcherrimi poëmatis Epici, cui titulus: The Epigoniad; quod auctorem habuit summi ingenii et eruditionis virum, Gul. Wilkie, S. T. P. "unλov, ovium, &c. pro opibus. P.

167. —zai noε ỏлάooαs] et sedes tribuens. Vide suprà ad v. 37-39, et 136-138.

169. Tηhov áл ά0αváτwv] Hunc versum ex MS. reposuit Grae

vius.

171. Εν μακάρων νήσοισι,] Hae νῆσοι μακάρων decantatae erant apud veteres poëtas. Cf. Odyss. 6, 563, sqq. Pind. Olymp. ii, 109 -149. Scolion Callistrati: Ev μvorov zλadi, z. v. λ. Infra p. 275. 290. Aeneid. vi, 638, sqq. et quae ibi annotavit doctissimus Heynius: item Plin. lib. vi. c. 32.

174. Μηκέτ' ἔπειτ ̓ ὤφειλον, &c.] Ο utinam ego quinto non interes sem Hominum generi. Vide infra ad Eur. Med. v. 1. p. 165.

131, 182. Εὖτ' ἂν, &c.] γεινόμενοι sunt τεχθέντες. Sic autem verte: Quum vix nati canescant, hoc est, senescant, quum vix postquam lucem aspexerunt senio conficiantur.—Οὐδὲ πατὴρ παίδεσσιν ὁμονος. Non haec referenda sunt ad ίδεας ὁμοιότητα, sed ad γνώ Mrs. Loquitur de discordia et dissentione animorum. GRAEVIUS.

185-188. ατιμήσουσι] est άτιμᾷν φιλοῦσι, contumelia afficere solent. et μέμψονται est μέμφεσθαι φιλοῦσι. et v. 189. ἕτερος δ ̓ ἑτέ ρου πόλιν ἐξαλαπάξει, est εξαλαπάξειν εἴωθε, solet expugnare, &c. Iliad. a, 80. otε yúsɛtai avôoì xéon quando irasci solet viro inferiori: et sic saepè. Idem. Angli interdum utuntur futuro eodem ferè modo: when he shall be enraged against a man of inferior degree. [Conf. Viger. de Idiotism. C. V. iii. 11. n. 99. Zeunii.] Bagovt', quod pro pagovre, est hic, ut docent nonnulli, dualis pro plurali ßagovres.

[Vide quae vir ornatissimus Sam. Clarke annotavit, ad Iliad. a, 566. 73. et vide suprà ad Odyss. 2, 35. p. 24.] Vera lectio hîc est: Pásovtes ἔπεσσι· atque ita legisse videtur Moschopulus. οὐδὲ θεῶν ὄπιν εἰδό Tes neque deorum vindictam veriti: Nam oлis non est oculus, ut quidam putant, sed poena, vindicta divina, &c. Sic Iliad. л, 388. Fεшν oлν oνи dhéɣovτes deorum ultionem nihil verentes. [Conf. Odyss. φ, 28.] οὐδὲ μὲν οἵγε ἀποδοῖεν [ἀποδοίησαν] θρεπτήρια γηράντεσσι [γήρασι] τοκεῦσιν, neque hi sane senibus parentibus educationis praemia reddere volunt. "γήρημι, γηράναι, γήρας,-αντος ; Ρ, 191. vб] vбrv. Schol. abstractum scil. pro concreto. 194. —ἐπὶ δ ̓ ὅρκον ὀμεῖται] i. e. per tmesin pro δ ̓ ἐπομεῖται ὅρκον. "An pro δ ̓ ἐπίορκον ὀμεῖται, pejerabit ? P.

199, 200. Αθανάτων μετὰ φῦλ ̓ ἴτην,] Αθανάτων φυλα sunt Dii. Sic superius φύλ' ανθρώπων sunt homines, φύλα γυναικῶν mulieres. GRAEVIUS. προλιπόντ' pro προλιπούσα nominativo dual. feminino. Ostendit Brunckius, [ad Soph. Antigon. v. 926. et 986. atque ad Oedip. Col. 1676. item ad Electr. 977.] pronomen seu participium plurale masculini generis de femina adhiberi posse; ita etiam masculinum duale: sed in singulari numero id nunquam obtinere. Idε60ɛ τώδε. ἀντὶ τοῦ τάσδε. inquit Schol. [ad Electr. 977.] ἐπὶ τῶν θηλυ κῶν τοῖς ἀρσενικοῖς ἄρθροις κέχρηται, ὅπερ σύνηθες Αττικοῖς. τω χεῖσε γάρ φασι. καὶ ̔Ομηρος (11. ε, 778.) Τὼ δὲ βάτην τρήρωσι πελειάσιν Qual oμotai. Ad quem locum Iliadis quae annotavit Clarkius Brunckio valde sunt improbata. τα δὲ λείψεται ἄλγεα λυγρα—relinquentur autem dolores graves λείψεται καταλειφθήσεται. Schol. Vide Vol. I. ad p. 99. n. 1.

· 66

* Εκ τῆς ̔ΗΣΙΟΔΟΥ ΑΣΚΡΑΙΟΥ ΘΕΟΓΟΝΙΑΣ.] h. e. Ex 74, HESIODI ASCRAEI THEOGONIA, Sive Deorum Generatione. [617—806.] Qui in hoc poëmate aliquod systema religionis Graecorum traditum putant, nae illi vehementer errant. "Constat enim Hesiodum non "id egisse, ut fabulas à se congestas ad philosophicam rationem aut "excuteret aut argutè componeret, sed spectâsse hoc, ut pro poë"tici ingenii modulo qualicunque ordine diversas fabulas in unum carmen contexeret, easque poëticis ornamentis commendaret:"uti ostendit celeberrimus Chr. G. Heyne, in Dissert. suâ de Theogoniâ ab Hesiodo conditâ, [in Commentat. Soc. Reg. Scient. Gott. 1779, Vol. II. p. 125, sqq.] ubi totam Theogoniam Hesiodeam enucleate enarravit vir ille praestantissimus, cui alias multas debemus veterum Scriptorum explanationes, judicio tam subacto cum summâ doctrinâ conjuncto prolatas, ut inter primarios, qui in hac palaestrâ sudarunt à renatis usque literis, meritò censendus sit. Ad dissertationem igitur quam indicavimus lectorem relegare visum est; nam instituti nostri brevitas partem aliquam Theogoniae hîc tantùm exhiberi patitur: atque Titanum pugnam Tartarorumque descriptionem eo consilio selegimus, ut non solùm simplicitatis Hesiodeae exemplum, quod ex Operibus et Diebus jam dedimus, sed etiam sublimitatis, quâ Hesiodus excelluisse non vulgò creditur, cum ingenua Juventute communicaremus.

Ver. 617. 'Ps Boiagew và ngwra→] Hesiodum consarcinâsse sua

72.

solùm pro frarino usurpatur, sed metaphoricè etiam ab Homero caeterisque poëtis pro hasta. [Vide II. B, 542.]-Obiter notari potest, Ovidium, qui in quatuor aetatum descriptione ad Hesiodum respexit, aeneum seculum per armorum studium ab aliis distinguere: Tertia post illas successit aënea proles, Saevior ingeniis, et ad horrida promtior arina. THEOBALD, apud Robinson. "Metam. i. 125.

148, 149. Aлλаoto] Latinis sunt inconditi, qui moribus sunt inculti. Tzetzes argia. Cic. vasti et agrestes. GRAEVIUS. μɛyáλn dè βίη— supple ἦν αὐτοῖς, erat autem illis magna viς ; καὶ χεῖρες ἄαπτοι ἐπέφυκον ἐξ ὤμων ἐπὶ στιβαροῖς μελέεσσιν. et manus invictae super valida membra nascebantur ex humeris.

153. —ἐς εὐρώεντα δόμον κρυεροῦ Αίδαο,] εὐρώεις hic est squalidus, ab evoos, situs, squalor: ut Virg. loca senta situ dicit: aut tenebricosus. Glossa Ms. Vossii: εὐρώεντα, σκοτεινόν. Suidas : εὐρώεντα, σκοτει va, Copádn. Sic et Hesych. et Etymologicum Magnum.-Kovepos verò non est meo judicio frigidus, sed dirus, illaetabilis, horrendus. Hesych. Κρυερόν, φρικτόν, μισητόν, ἀναιδές, φοβερὸν, ἐλεεινὸν, οἰκε τρόν, δεινὸν, χαλεπόν, πονηρὸν, κακόν, δυσχερές. GRAEVIUS.

154. Návvμvo] (pro Novvua) Vide suprà ad Odyss. a, 222. p. 10. 160. —лооτéоη уeven,] Verte: priori aetate, non generatione, ut vulgò. GRAEVIUS.

161. Τοὺς μὲν ἐφ' ἑπταπύλῳ] Intelligit non tantum τοὺς ἑπτὰ ἐπὶ Θήβαις dictos, sed etiam eos qui Επίγονοι dicebantur, i. e. τῶν ἑπτὰ τῶν ἐπὶ Θήβαις filios. Utrique Thebas adorti sunt. HEINSIUS. Priores quidem argumentum subministrârunt Aeschylo nobilissimae tragoediae ejus nominis; posteriores verò pulcherrimi poëmatis Epici, cui titulus: The Epigoniad; quod auctorem habuit summi ingenii et eruditionis virum, Gul. Wilkie, S. T. P. "un2wv, ovium, &c. pro opibus. P.

167. —xαì йể ỏлάббαs] et sedes tribuens. Vide suprà ad v. 37-39, et 136-138.

169. Тηλov ал άlavárov] Hunc versum ex MS. reposuit Grae

vius.

171. Εν μακάρων νήσοισι,] Hae νῆσοι μακάρων decantatae erant apud veteres poetas. Cf. Odyss. d, 563, sqq. Pind. Olymp. ii, 109 -149. Scolion Callistrati: Ev uvorov zλaðì, z. v. 2. Infra p. 275. 290. Aeneid. vi, 638, sqq. et quae ibi annotavit doctissimus Heynius: item Plin. lib. vi. c. 32.

174. Mŋxét énuit épeiλov, &c.] O utinam ego quinto non interessem Hominum generi. Vide infra ad Eur. Med. v. 1. p. 165. 73. Evť àv,

181, 182. Εντ' αν, &c.] γεινόμενοι sunt τεχθέντες. Sic autem verte: Quum vix nati canescant, hoc est, senescant, quum vix postquam lucem aspexerunt senio conficiantur.—Οὐδὲ πατὴρ παίδεσσιν ὁμονος. Non haec referenda sunt ad ἰδέας ὁμοιότητα, sed ad γνώ uns. Loquitur de discordia et dissentione animorum. GRAEVIUS.

&c.

185-188. ατιμήσουσι] est ατιμᾷν φιλοῦσι, contumelia aficere solent. et μέμψονται est μέμφεσθαι φιλοῦσι. et v. 189. ἕτερος δ ̓ ἑτέ ρου πόλιν ἐξαλαπάξει, est εξαλαπάξειν εἴωθε, solet expugnare, Iliad. a, 80. Otε yoбetai dvdgì xépni, quando irasci solet viro inferiori: et sic saepè. Idem. Angli interdum utuntur futuro eodem ferè modo: when he shall be enraged against a man of inferior degree. [Conf. Viger. de Idiotism. C. V. iii. 11. n. 99. Zeunii.] Basort', quod pro pagovre, est hic, ut docent nonnulli, dualis pro plurali pagovres.