1937. Τι μέλλομεν—μὴ πράσσειν-] quid cunctamur facere ? μὴ abundat Attice. Vide Vol. I. ad p. 43. n. 4.

1241. μηδ' ἀναμνησθῇς τέκνων,] ὡς φίλταθ' [ἐστί σα,] i. e. μηδ' ἀναμνησθῇς ὡς φίλτατα τα τέκνα ἐστί σοι. [Graecismus tironibus notus.] Angl. Nor do thou remember how thy children are to thee the dearest of all things, os etintes, since thou didst bring them forth.

1246. Io Ta Tε] Musgravio hanc Strophen et Antistrophen, partim ex MSS. partim conjecturâ, ita constituendas visum est, ut sibi invicem convenirent.

1252. —€6λαotεv-] Dawesius canonem paullò temeriùs, ut 206. solet, statuit, nullam syllabam à poëtâ scenico corripi posse, in qua concurrant consonantes B2, yλ, yu, yv, du, dv. Haec regula, plerumque vera, nonnunquam ab Aeschylo, Sophocle, Aristophane violatur, ab Euripide, credo, nunquam. In Med. 1252. (1266.) si tamen sanus est, Choricae licentiae concedendum ë6λa6tɛv. Porson, Hec. 302. ἔβλαστεν—τέκνα scil. Aliter tamen censet Heathius, et putat Medeam ipsam, non liberos, hîc intelligi; sed, ut videtur, rationibus nimis argutis.

1256. —Egevvvv vñ áhαoτógov,] furiam à malis daemonibus agitatam. Medeam scil. Angl. this frantic fury!

1259. —zvavɛav-] Dor. genit. Vide supra ad v. 2.

1262. Δειλαία, τί] Pro vulgari δειλαία, τίlego, sublata interrogationis notâ, dɛiλaιóv ti. Miserum quiddam tibi accidit gravis haec ira. Juvat autem metrum non minùs quam sensum haec emendatio. MUSGRAVE. Metri nihil interest, producitur enim illud a. T. YOUNG.

1265. Χαλεπὰ γὰρ] Ordo est: γὰρ ὁμογενῆ μιάσματα χαλεπα [tori] Poorois Nam scelera caedis cognatorum dira sunt hominibus; ξυνῳδα ἄχη θεόθεν πιτνοῦντα ἐπὶ γαῖαν ἐπὶ δόμοις αὐτοφόνταισι. justi (consoni) dolores caelitùs cadentes in terram in domus interfectoribus (interfectorum.) ["Fors. nominat. absol. Gr."] Porsonus edidit:

Χαλεπά γὰρ βροτοῖς ὁμογενῆ μιάσματ
Επὶ γαῖαν αὐτοφόνταισι ξύνῳ-

Τα θεόθεν πιτνοῦντ ̓ ἐπὶ δόμοις ἄχη.

" ξυνωδά reddendum videtur, εἰκότα, δίκαια. PORSON. P.

1268. —Oiua ví spáów;] Pueri audiuntur exclamantes extra scenam. Ne pueros coram populo Medea trucidet. Hor. Art. Poët.

185.

1272. Iαgéλ0w dóμovs;-] Mallem sine interrogatione: accedam in aedes. Let me go, &c.

1276. —ὡς ἄρ ̓ ἦσθα πέτρος,] quam es sarum. ἦσθα, vel ἦs, idem hic quod εἶς. Vide Vigerum, Edit. i. Zeunii, p. 210. 232. V. iii. 11. vi. 7. Confer Hor. Lib. i. Od. 37. prope init. ubi erat occurrit pro est.

1277. -άtis-] quae prolem, quam peperisti, parricidali modo occides. Nam agorov tέxvov est proles.

1280. Ivvaix-] Porsonus effecit versum qualis est 1271. sic, 207. Γυναῖκ ̓ ἐν φίλοις χέρα βαλεῖν τέκνοις.

1281. Iva uavεtoav-] Variè narratur Inûs historia. Sed hoc loco Poëta eam sequi videtur, quae est apud Apollodorum, Lib. iii. c. 4. MUSGRAVE. Conf. Ovid. Met. Lib. iv. 416-529.

208.

1983. —φόνῳ τέκνων δυσσεβεῖ,] caede liberorum impid, i. e. dum liberos impie trucidabat, τείνασα πόδα ὑπὲρ ποντίας ἀκτῆς, pedem supra marinum littus extendens- Vel, uti reddidit Buchananus, progressa littus ultra, in aequor decidens.

1994. — αἰθέρος βάθος,] Sic celeberrimus Tho. Gray; Progress of Poesy : the azure deep of air.

1999. Κείνην μὲν,-] Illam quidem, quos laesit, punient. έδρασεν, supple κακῶς. έρξουσιν pro δέξουσιν, ὰ ῥέξω, facio. δράω, vel ῥέξω τινὰ κακῶς, laedo vel punio aliquem.

1301. Μή μοι τὶ δράσωσ' οἱ προσήκοντες γένει,] i. e. μὴ οἱ προσή κοντες γένει [τῇ νύμφη scil.] δράσωσι τι [αὐτοὺς—παῖδας nempe.] μα autem dicitur à grammaticis παρέλκειν Attice. [Vide Vol. Ι. ad p. 56. n. 5.] ἐκπράσσοντες ἀνόσιον μητρῷον φόνον, vindicantes impiam caedem à matre eorum patratam.

1318. Τοιόνδ' ὄχημα] Haec referenda ad fabulam, quae Medeam, junctis ad currum draconibus, ex avo Sole patri Aeëtae datis, per aërem avectam aufugisse narrat. BARNES. ἐπὶ ὕψους γὰρ περιφαίνεται ἡ Μήδεια, οχουμένη δρακοντείοις ἅρμασιν, καὶ βαστάζουσα τοὺς παῖδας. Schol.

1334. —ἀνδρὶ τῷδε,] huic viro. Seipsum intelligit. Vide suprà ad Oed. Tyr. v. 534. p. 129.

1340. Σκύλλης—] Vide supra ad p. 65. v. 85. 209. 1344. —πάρα] Hic pro πάρεστι.

210.

Thou wast not to

1348. Μακράν γ' ἂν] Ita Br. et Pors. 1351. Σὺ δ ̓ οὐκ ἔμελλες—διάξειν-] Angl. lead Vide Vigerum, de verbo μέλλω, Cap. V. Sect. viii. Reg. 7. 1359. —λύει δ' ἄλγος,] λύει pro λυσιτελεῖ. Vide suprà ad v. 566. 6 Interpretantur Viri docti per λυσιτελεῖ, neque ego repugno. 6 Potest tamen etiam significare, MINUIT, LEVAT meum dolorem, si tu 66 non irrides.” PORSON. qui mox edidit μὴ γγελᾷς.

1363. νεοδμῆτες γάμοι.] νεοδμῆτες Ald. νεόδμητοι Lasc. Utrumque rectum, sed illud facilius in hoc, quam hoc in illud mutatur. Dicunt Attici sine discrimine, αμβλωψ, αμβλωπος, γοργών, γοργωπος, φλογώψ, φλογωπος, αδμής, ἄδμητος, ἄξυξ, ἄζυγος, νεόζυξ, νεόζυγος, (quin et νεοζυγής,) εὐκρας, εὔκρατος, et similia. PonsoN. 1368. Οΐδ ̓ εἰσὶν, οἴμοι,-] Capiti imminebunt vindices umbrae tuo.

BUCHANAN.

1376. —Ακραίας Θεοῦ,] Ηραια πένθιμος ἑορτὴ παρὰ Κορινθίας. Ακραία δὲ εἴρηται παρὰ τὸ ἐν ἀκροπόλει ἱδρῦσθαι. τέλη δὲ λέγει τα μυστήρια καὶ τὰς τελετάς. Schol. Promontorium est adversus Sicyonem, Junonis quam vocant Acraeam,—Livius, XXXII. 23. ELMS

LEY. P.

"

1381. —εἶμι-] Vide Vol. I. ad p. 50. n. 5.

1384. Αργους κάρα σὸν λειψάνῳ—] Ιστορεῖται Ιάσων τέλει τοιού τῳ χρήσασθαι· κοιμώμενον γὰρ αὐτὸν ὑπὸ τὴν Αργὼ καταβαπεῖσαν ὑπὸ πολλοῦ χρόνου, μέρος τι ταύτης ἐκπεσὸν κατὰ τῆς κεφαλῆς ἔκρουσεν. Αργους—λειψάνῳ λέγει, ἀντὶ τοῦ μέρει τινὶ τῆς Αργούς. Schol. λειψάνῳ Αργους, Angl. with a remnant or fragment of the Argo.

1389. —ξειναπάτα ;] Dor. gen. pro ξειναπάτου, à nominat. ξειναπάτης, hospitum deceptor.

1393. Οὔπω θρηνεῖς· μένε καὶ γήρασκ.] Proponit Brunckius Οὔπω θρήνει· γῆρας σε μένει. Vulgatum θρηνεῖς,” inquit, minus

"commodum sensum praebet, et clausula μéve xai yñças [lectio in "priore editione] metro adversatur." Nimirum as brevis est et vǹv ovváquiav violat. [Vide supra p. 89. Notarum.] Sed Ovлш ‡ρývε non est Graecè loqui: ou negat, un vetat et prohibet. Est quidem ubi un vicem particulae où videtur obtinere; sed id non potest esse hujus loci, et purus sermo postulâsset, ut Brunckii conjectura esset, Μή πω θρήνει· γῆρας σε μένει. “ γῆρας, edd. MSS. contra metrum. "Copulam ejicere vult Heathius, sed paroemiacus malè adhiberetur, "ubi personae singulos versus alternis loquuntur. Brunckius primò “ edidit, οὔπω θρήνει, qui soloecismus est: deinde γῆρας σε μένει, "quasi iste hiatus tolerari posset. Addidi literam, [μéve nai yngɑox'. mane et senesce.] Subauditur talis sententia, zai tóte Igηvýõeis.” PORSON.

66

66

1395. —extas ;] Dor. pro ezτns, ab inusitato zτñμ, interficio. 1396. —φιλίου χρήζω στόματος—προσπτύξασθαι.] i. e. ut Porso nus, άσтε лρоолтúžαóðαı, vel ut Jac. Tate, ɛis τò ñ. Angl. I long for that dear mouth, to kiss and embrace. Mirum est hanc constructionem torsisse atque elusisse Brunckium.

1405. -лάçα,] ut suprà ver. 1344.

1410. õppɛλov,-] quas utinam Nunquam ego genuissem, abs te ut 211. caesos Cernere cogerer-BUCHANAN. Vide sup. ad v. 1. "õedov, pro pelov, Elmsley, ob metrum: qui et Пgos do restituit, cum Matthiae. P.

1412. Iohλov Tapias Zevs-] Hac sententiâ, satis quidem tritâ, Chorus pulcherrimum hocce drama concludit; quae est itidem conclusio Alcestidis, Andromaches, Baccharum, et Helenae; uti observavit Barnesius. Vide etiam Iph. A. 1610, 11.

164.

NOTAE PHILOLOGICAE

AD

EXCERPTA EX POETIS BUCOLICIS.

I. NOTAE IN THEOCRITUM.

215. *E THEOCRITO.] Theocritus, filius Praxagorae ac Philinae, et princeps Poëtarum Bucolicorum, natus est, ut vulgò putatur, Syracusis in Siciliâ; et floruit temporibus Ptolemaei Philadelphi Aegypti regis, qui regnare occepit circa Olymp. cXXIV. ante Chr. N. 283. Tradunt tamen nonnulli eum filium fuisse cujusdam Simichi aut Simichidae; vel ipsum potiùs Simichidam, quia simus erat, interdùm dictum fuisse. Sed hoc nullis firmis argumentis nititur. [Vide Argum. Idyll. iii. et Fab. Bib. Gr. edit. Harles. Vol. iii. p. 766.] Neque eum Coum fuisse, ut alii volunt, nec Chium, ut alii, magis verisimile est: Sed Syracusanum esse confirmatur Epigrammate notissimo, Idylliis ejus plerumque praefixo, quod alii Theocrito ipsi, alii Artemidoro Grammatico adscribunt:

Αλλος ὁ Χῖος· ἐγὼ δὲ Θεόκριτος, ὃς τάδ ̓ ἔγραψα,
Εἷς ἀπὸ τῶν πολλῶν εἰμὶ Συρηκοσίων,

Υἱὸς Πραξαγόραο περικλειτῆς τε Φιλίνης·

Μοῦσαν δ ̓ ὀθνείην οὔποτ ̓ ἐφελκυσάμην.

Alius est [Theocritus] Chius: ego autem Theocritus, qui haec scripsi,
Unus ex plebe sum Syracusaná, Filius Praxagorae et inciytae Philinae:
Musam verò alienam nunquam attraxi.

De vitâ Theocriti admodum pauca memoriae prodita sunt. Praeceptores, Philetam Coum Elegorum, et Asclepiadem Samium Epigrammatum poëtas, habuisse fertur. Κατ' ἐξοχὴν ὁ βουκόλος veteribus dictus, quippe in hoc genere omnium praestantissimus habitus est. Non tamen semper Bucolicus est: nam ex triginta quae reliquit Idylliis decem tantùm rustici sive pastoritii generis habentur. Caetera sunt varii argumenti; sed omnia poëtam indicant superioris ordinis. Supersunt quoque quaedam elegantissima Epigrammata, quae auctorem habent Theocritum. Scripsit dialecto Doricâ recentiori, et interdum lonicâ, ut in Idyllio xII: quod tamen doctissimus Daniel Heinsius à Theocrito abjudicat. De Dorismo autem Theocriteo uberiùs disseruit Harlesius in commentatione editioni suae praefixâ. Praeter Theocritum, apud Graecos quoque scripsêre quaedam pastoralia carmina venusta et festiva Bion et Moschus,

quae ad nos pervenerunt. Apud Romanos autem imitatorem nactus 215. est Theocritus elegantissimum Virgilium in Bucolicis; de quorum meritis eruditi homines judiciis diversis solent disceptare. Sed de hac re omnium rectissimè judicium tulisse videntur duo cultissimi ingenii viri Thomas Warton et Chr. Got. Heyne; dum uterque, de carmine Bucolico disserens, plus quidem artis in Virgilio, plus verò ingenii et naturae in Theocrito invenit. "Virgilio," inquit Heynius, "elegantiae laudem, dignitatis et doctrinae nemo invide"bit; sed simplicitate et naturali aliquâ venustate rerumque copiâ "et varietate non minùs cedit Theocrito, quàm ars naturae, quam "vincere quidem illa operosè in singulari aliquâ re potest, sed in ❝summâ rei iners et vana habenda est." Et paulo post: "Hoc 66 unum monebo, nisi memineris, in Virgilio plus artis, in Theocrito "plus nativae elegantiae, esse, non mirari non poteris, cum videas, "etiam praestantissimos ex hoc genere poëtas recentiorum tempo66 rum Virgilium maluisse sequi quàm Theocritum. Artis scilicet 66 semper facilior imitatio; naturalem venustatem difficillimè assequare." [De Carmine Bucol. Eclogis Virg. praefix.] Sic autem elegantem suam Virgilii cum Theocrito collationem claudit Wartonus: Ut dicam paucis quod sentio. Similis est Theocritus amplo "cuidam Pascuo, per se satis foecundo, herbis plurimis frugiferis "floribúsque pulchris abundanti, dulcibus etiam fluviis uvido: similis "Virgilius Horto distincto nitentibus areolis; ubi larga florum "copia, sed qui studiosè dispositi, curáque meliore nutriti atque "exculti diligenter, olim huc à pascuo illo majori transferebantur." [De Poësi Bucol. Graec. edit. suae Theocriti prefix. ubi vide plura.] Caeterùm de poësi Bucolicâ multi scripsêre. Est hoc quidem argumentum inter criticos satis tritum. Qui in eo versari cupit, praeter has ingeniosas Wartoni et Heynii dissertationes, adire potest Rapin de Carm. Pastoral. Dissert. sur l' Eclogue par Fraguier; Memoires de l'Acad. des Inscrip. Tom. II. p. 132. [128. sqq. 4to."] Pope's Discourse on Pastoral Poetry. The Rambler, No. 36. and 37; auctore Sam. Johnson. Postea autem hicce vir celeberrimus se iniquissimum ostendit in hoc genus poëseos in libro suo jucundissimo, The lives of the English Poets, ad fin. Vitae Joan. Gay; et alibi passim. De ipso Theocrito vide plura Fabr. Bib. Gr. Vol. iii. p. 764, sqq. edit. Harles. "L. iii. c. 16. olim 17.

66

THEOCRITI EDITIONES PRAECIPUAE.

1. Theocriti Eidyllia xviii: una cum Hesiodi Oper. et Diebus, et Orationibus Isocratis. Mediolani, 1493. in fol. [Edit. princeps, quae est rarissima.]

2.

Eclogae xxx.-Sententiae septem Sapientum.Theognidis sententiae.-Aurea Carmina Pythagorae, &c. Curâ et studio Aldi Manucii Romani. Venet. 1495. in fol.

3.

Eidyllia xxxvi, et Epigrammata xix, &c. edita à Zachariâ Calliergo. Romae, 1516. in 8vo. [Vulgò vocatur Editio Romana, et particulatim describitur à Reiskio in praef. suae edit. p. xii. sqq.] "Item, Florent. in aed. Phil. Juntae, 1515. 8vo. P.

4.

Idyllia, &c. inter Principes Poëtas Graecos Heroici

Carminis, ab Hen. Stephano. Paris. 1566. in fol.

5.

aliorumque poëtarum Idyllia: ejusdem Epigrammata: