* Ειδύλλιον στ ́.] Idyll. VI. Procax amor.

1. Ηρα Παν Αχῶς τᾶς γείτονος·] Pan amabat Echo vicinam, ἐράω, cum genitivo. Αχῶς Dor. pro Ηχούς, &c. -Σκιρτητᾶ Σατύρω, Dor. pro Σκιρτητοῦ Σατύρου· Angl. a frisking satyr.

4. —ἔρως δ ̓ ἐσμύχετ' αμοιβᾷ.] amor autem flagrabat vicissim, i. e. ordine, non reciprocatione.

6. —πάσχε δ ̓ ἀπονα.] In Cod. Leid. legitur πάσχε δ ̓ ἃ ποίει. Dat quidem illud sensum commodum, sed cundem praebet elegantior lectio vulgata: πάσχε δ ̓ ἄποινα, justam poenam patiebatur. ἄποινον aeque ac αμοιβή vox est μέση. VALCK.

† Ειδύλλιον ξ'.] Idyll. VII. Cupidinis potentia.

1. Αλφειός,] Νota est fabula de Arethusa fonte Siciliae, ejusque cum Alpheo, flumine Elidis, intercursu. Vide Aen. iii, 694. Alpheum fama est, &c. et Ecl. x, 1. annotante summo Heynio. conf. Ovid. Met. v. 493. 573. μετὰ Πῖσαν ἐπὴν κατὰ πόντον ὁδεύῃ, relicta Pisa, quum per mare profectus esset.-άγων κοτινηφόρον ὕδωρ, ducens oleas trum ferentem aquam,—κόνιν έραν, pulverem sacrum, ad pulverem nempè Olympium alludit.

5. —κού μίγνυται-] Conf. II. β', 753.

7. Κῶρος δεινοθέτας,] Puer ille maleficus, &c.

8. —κολυμβην.] Mavult Heskinus κολυμβάν, utpote Δωρικώτε ρον malo quidem augurio: nam κολυμβών non omnino Doricum.

*** Perductis jam ad finem hisce notulis in Poëtas Bucolicos, rem non ingratam ingenuae Juventuti facturos existimavimus, si Meleagri Gadareni venustissimum Idyllium in Ver hîc apponeremus, desumtum è Brunckii Analectis Vet. Poët. Graec. tom. i. p. 31.

Εἰς τὸ Εαρ. Ειδύλλιον.

ΧΕίματος ήνεμόεντος ἀπ' αἰθέρος οι χομένοιο,
Πορφυρέη μείδησε φερανθέος εἴαρος ὥρη.
Γαῖα δὲ κυανέη χλοερὴν ἐστέψατο ποίην,
Καὶ φυτὰ θηλήσαντα νέας ἐκόμησε πετήλας.
Οἱ δ ̓ ἁπαλὴν πίνοντες ἀεξιφύτου δρόσον Ηοῦς
Λειμώνες γελόωσιν, εναγομένοιο ρόδοιο.
Χαίρει καὶ σύριγγι τομεὺς ἐν ὄρεσσι λιγαίνων,
Καὶ πολιοῖς ἐρίφοις ἐπιτέρπεται αιπόλος αἰγῶν.
Ηδη δὲ πλώουσιν ἐπ ̓ εὐρέα κύματα ναῦται,
Πνοῇ ἀπημάντῳ Ζεφύρου λινα κολπώσαντες.
Ηδη δ' εὐάζουσι φερεσταφύλῳ Διονύσῳ,
Ανθεί βοτρυόεντος ἐρεψάμενοι τρίχα κισσοῦ.
Εργα δὲ τεχνήεντα βοηγενέεσσι μελίσσαις
Καλὰ μέλει, καὶ σίμβλῳ ἐφήμεναι ἐργάζονται
Λευκὰ πολυτρήτοιο νεόῤῥυτα κάλλεα κηροῦ.
Πάντη δ ̓ ὀρνίθων γενεὴ λιγύφωνον αείδει·

Αλκυόνες περὶ κῦμα, χελιδόνες ἀμφὶ μέλαθρα,

10

15

254

Κύκνος ἐπὶ ὄχθαισιν ποταμοῦ, καὶ ὑπ ̓ ἄλσος αηδών.
Εἰ δὲ φυτῶν χαίρουσι κόμαι, καὶ γαῖα τέθηλε,
Συρίζει δὲ νομεύς, καὶ τέρπεται εὔκομα μῆλα,
Καὶ ναῦται πλώουσι, Διώνυσος δὲ χορεύει,
Καὶ μέλπει πετεηνα, καὶ ὠδίνουσι μέλισσαι,
Πῶς οὐ χρὴ καὶ ἀοιδὸν ἐν εἴαρι καλὸν ἀεῖσαι,

NOTAE IN MELEAGRI IDYLLIUM.

20

Ver. 2. Πορφυρέη-] Cum se purpureo vere remittit humus. [hyems.] Tibull. iii, 5. 4. Conf. Oppian. Hal. L. i, 459. JACOBS.

4. —ἐκόμησε-] à κομάω, est lectio Huetii, quam confirmavit Cod. Planud. regius, ubi ἐκόμασε exhibetur. Vulgo εκόμισε. Vide Hor. Carm. i, 4. 1.

10. Πνοιῇ ἀπημάντῳ] aura leni Nam απήμαντος, quod vulgo redditur illaesus, incolumis; significat etiam, ut hic, innorius, inde mitis, lenis. Angl. gentle.

11. Ηδη δ' ευάζουσι--] Ordo est: ἤδη δ ̓ ἐρεψάμενοι [βακχεύοντες scil.] τρίχα ἄνθεῖ βοτρυόεντος κισσοῦ, εὐάζουσι φερεσταφύλῳ Διονύσῳ. Et jam Bacchantes tecti crines flore bacciferae hederae, cla mant uvifero Baccho. Εργα δὲ καλὰ τεχνήεντα μέλει βοηγενέεσσι μελίσσαις, [De voce βουγενής, vel βοηγενής, ita Hesychius: ή μέλισ σα βουγενής,ὅτι ἐκ βοείων ὀστέων γεννᾶται.] —καὶ σίμβλῳ ἐφήμεναι, et alveari insidentes, ἐργάζονται λευκὰ νεόῤῥυτα κάλλεα πολυτρήτοιο κηροῦ. elaborant puras recenter fuentes pulchritudines multas-cellas-habentis cerae, i. e. ceram fabricant puram, pulchram, recenter fluentem, et multas cellas habentem. Conf. GEORG. Lib. iv. 149, sqq. " 281. 315. Ρ. 19. Εἰ δὲ φυτῶν] Quod si rumorum comae gaudent, i. e. si frondent laetae sylvae, καὶ γαῖα τέθηλε, et floret terra, &c.-καὶ μέλισσαι ωδίνουσι, et exercentur apes, &c. Apposite Virg. Ecl. iii, 56. Ει nunc omnis ager, &c.

*

** Egregie laudatur et citatur hoc Idyllium à celeberrimo Gul. Jones, Poës. Asiat. Comm. p. 411. "Tanquam venerandae antiqui"tatis pretiosissimum monimentum, à se recens detectum, erudito66 rum admirationi venditavit Jo. Baptista Zenobetti, sub titulo: 66 Ver Idyllium Meleagri è Cod. Vat. Msc. editum et illustratum. Romae Η 1759. 4. Errorem editoris detexit Vir D. in Journal de Trevour, "1760. Mars. p. 763. Idem carmen separatim exhibuit, prolixo “ commentario instructum, Meinecke Goettingae 1788. 8. Habet “ hoc Eidyllium, quo se commendet; vix tamen dignum iis laudibus, " quibus nonnulli id cumulaverunt.” JACOBS.

NOTAE PHILOLOGICAE

AD

EXCERPTA LYRICA.

213

I. NOTAE IN ODAS.

*ODAE.] Carmen omne cantioni destinatum, sive assâ voce sive 257. fidibus conjunctis canendum,--Graeci odv appellant.-Est Ode poëmatis species omnium maximè suavis, venusta, elegans, varia, sublimis; quorum singula ferè in ordine, sensibus, imaginibus, dictione, numeris, cernuntur. In rerum ordine ac dispositione posita est prima ac maxima quidem Odae venustas; quae cum facillimè sentitur, difficillimè tamen explicatur: hoc enim habet vel praecipuum, quod viâ et praeceptis certâque partium descriptione minimè continetur. Est enim laeta, soluta, libera; in elatiore argumento exultans, audax, et nonnunquam penè effraenis: sed et hîc etiam, sempérque alias, nisi per totum regnet quaedam facilitas, quae negligentiae cujusdam minimè affectatae speciem habet, naturam non artem prae se ferens; quaeque cernitur maximè in exordio obvio, nec nimis exquisito, et in ipsam plerumque rem protinus incurrente in serie rerum per jucundam varietatem subtiliter et artificiosè, sed quasi sponte, deductâ; in clausulâ sine ullo acumine leni quodam lapsu in loco forsan minimè expectato, et nonnunquam veluti fortuito cadente nisi sit totius habitus quidam suus et forma peculiaris, in rebus ipsis, in ordine et dictione, non in metri genere posita, quae hanc praecipuè atque unicè deceat; fiet quidem poema caetera forsan probabile, minimè autem erit elegans Ode. LowтH, de Sacrâ Poës. Heb. Prael. xxv.

†ΕΚ ΤΩΝ ΣΑΠΦΟΥΣ-] Ε carminibus Sapphus quaedam reliquiae. ["Vellem profectò non intercidissent tot et tam divina "Sapphûs carmina. Quae supersunt (ut ipsius poëtriae utar verbis) "sunt auro ipso magis aurea. [Χρυσοῦ χρυσότερα. Sapph. apud "Demetr. Phal. s. 127.] Et notabile est Demetrium, Hermogenem, "Dionysium Halicarnasseum, et reliquos artis oratoriae magistros, "illam perpetuò citare, cùm de venusto genere dicendi loquantur." GUL. JONES, Poës. Asiat. Comm. p. 258.] Sappho, celeberrima Poëtria Lyrica, nata erat Mitylenis, quae urbs fuit in Lesbo insulâ clarissimâ, ab Aeolibus habitatâ, non longè ab Hellesponto. Quo

257 anno in lucem edita fuerit incertum est. Alcaei fuit aequalis; et verisimillimum est natalem ejus incidisse circiter Olymp. xxxvi. vel XXXVII. A. M. 3368, vel 3372. ante Chr. N. 636, vel 632. [Vide Wolfii Sapphûs Vitam, p. iv.] Nomen patris Scamandronymus, matris Cleis, Kaɛis, seu Cleïs, Kiris, fuisse dicitur. Inventrix erat ejus generis carminis quod Sapphicum vocatur; et tanti aestimata erat poësis ejus à Veteribus, ut Musa decima diceretur. Sed nimis erat amatrix, et voluptatibus dedita. Quae tamen de nefandis ejus amoribus memoriae prodita sunt, ista quidem nullis argumentis validis niti videntur. Sed utrum vera sint vel omninò ficta et falsa, non est hujus loci disquirere. Satis sit de eo, quod vix negari potest, insano scilicet, quo capta erat, Phaonis amore, mentionem facere. Fuit is Lesbius quidam juvenis admodum formosus. Eum Sappho deperibat. Sed adeò ei, quae neque inter pulchras neque inter deformes sui sexûs numerari posset, non amore mutuo ille respondebat, ut, ejus vitandae causâ, in Siciliam se contulerit. Illuc eum sequuta est infelix Sappho; cujus rei memoriam asservavit marmor illud vetus Parium, quod hodiè extat Oxonii, inter marmora Arundeliana. [Vide Prideaux Marmora Oxoniens. p. 166. (326. 417.) et Hewlett's Vindication of the Parian Chronicle, &c.] Ibi omnia, sed frustra, tentabat ut Phaonem suum ad se pelliceret. Est prope sinum Ambracium in Epiro mons, seu promontorium, Leucates nomine, ubi Apollo Leucadius religiosissimè colebatur. Inde desperabundi amatores desilire solebant, se hoc modo remedium amoris inventuros credentes. Hunc Saltum amantium experiri volens misera Sappho, è Leucate in mare se praecipitem dedit; atque unâ eademque operâ finem vitae et amoris invenit. In illâ Ovidii epistolâ celeberrimâ, quae inscribitur Sappho Phaoni, nonnulli docti homines putârunt poëtam Romanum imitatum esse quoddam lepidissimum Sapphús ipsius carmen, nunc deperditum, quo Phaonem fugientem prosequuta est. Credit doctissima Dacieria Oden ad Venerem scriptam esse, postquam Phaon in Siciliam profectus esset. Ex Sapphûs carminibus nihil nunc restat nisi haec Ode, quam nobis servavit Dionysius Halicarnassensis; et carmen illud alterum, quod videre est, sed imperfectum, in Longini de Sublimitate Commentario, § x. cum quibusdam aliis fragmentis, hinc indè à doctis viris collectis, atque saepissimè editis. Ampliorem de Sappho notitiam cupientibus dabit vel indicabit Fabr. Bib. Gr. Vol. ii. p. 137. edit. Harles. 1791. L. ii. c. 15. s. 54. lidem videant Hor. L. ii. Od. 13, 24. sqq. L. iv. Od. 9, 10, sqq. et quae ibi annotavit doctissimus Jani.

EDITIONES SAPPHUS.

Extat Aoua eis Appodivηv in omnibus editt. Dion. Halicarn. in istâ Reiskii, Vol. v. p. 173, sqq. "De Comp. Verb. s. 23." et Пpos yvvałza ¿gwuévny, Long. de Subl. § x Utrumque, ex emend. Is. Vossii, extat in suâ Catulli edit. p. 113, sqq. C. xlix. (li.) Cum caeteris quoque fragmentis inter Carmina novem illustrium Feminarum, edit. Fulvii Ursini, Antv. 1568, 8vo. Adjecta sunt in multis Anacreon. editt. Extant etiam in Maittaire Dialectis Ling. Gr. et in Brunckii Analect. Vet. Poët. Gr. T. i. p. 54, sqq. Plenissima autem est edit. Wolfiana, sub hoc titulo:

Sapphûs, Poëtriae Lesbiae, Fragmenta et Elogia, cum virorum

doctorum notis integris, cura et studio Jo. Christiani Wolfii, in 257. Gymnasio Hamburgensi Professoris Publici. Qui Vitam Sapphonis et Indices adjecit. Hamburgi, 1733, in 4to. et Londini. P.

"

*** Nos sequuti sumus edit. secundam Brunckii, quae prodiit minori forma, cum Anacr. Carm. Argent. 1786.

Ver. 1. Ποικιλόθρον,] i. e. ἔχουσα ποικίλους θρόνους, habens varios thronos; epitheton scil. Veneris, ob imperium quod ubique gentium exercet. Sunt tamen qui interpretantur ποικιλόθρονον, floridam et varia veste utentem ; nam θρόνα secundum Hesychium est άνθη, καὶ τὰ ἐκ χρωμάτων ποικίλματα· et Venus, inquit Harlesius, ipsa est Natura, praesertim veris, quo flores vestiunt agros et omnia revi

rescunt.

5. τυΐδε] hic. Aeolica sunt των et τυΐδε. Hesych: τυ, ὧδε. Κρῆτες. Idem: κατερῶτα, καὶ ἄλλοτε, Aeolicum est pro καὶ ἑτέρωθε. Vide Hesych. edit. Alberti, vocibus τυῒ et κατερώτα. " Aeolice accentus retrahuntur, et spiritus asperi lenes funt : uti, θύμον, κάλοι, ὄ ττι, pro θυμὸν, καλοὶ, ὅ ττι, &c. P.

6. Τᾶς ἐμᾶς αὐδας-] Haec Aeolica sunt. Ordo est:-αΐουσα τῆς ἐμῆς αὐδῆς ἔκλυες πολυ, λιποῦσα δὲ χρύσεον δόμον πατρὸς ὑποζεύξασα ἅρμα ἦλθες, κάλοι δὲ ὠκέες στροῦθοι δινῦντες [pro δινοῦντες] πύκνα πτέρα ἦγόν σε απ' οὐρανοῦ περὶ μελαίνης γῆς, δὲ ἐξίκουτο αίψα δια μέσου αιθέρος. “ Passim," inquit Is. Vossius, " occurrit “ γαῖα μέλαινα, estque perpetuum epitheton.”

11. —ώρανῶ, αιθέρος] Sic scribi debuit. ω α in unam syllabam coalescunt, ut infra η ov, quod sollenne est. BRUNCK.

14. αθανάτω προσώπως] Aeol. Gen. et subauditur διά. Sin 1258. subscribitur, ut in multis exemplaribus est, ovv subintelligi potest.

15. Ηρε,] pro ήρεο, et hoc Ion. pro ἤρου, interrogabas. HARLES. Ordo est: Ηρεο ὅ ττι γ' ἦν τὸ [i. e. ὃ] πέπονθα, καὶ [δι'] ὅ ττι δὴ καλημί σε, καὶ ἤ ττι μάλιστα ἐθέλω γενέσθαι [περὶ] ἐμῶ μαινόλα Θύμω, Interrogabas quidnam tandem esset quod passa fuerim, et quare invocarem te, et quidnam praecipuè vellem fieri de furenti meo animo, [Eustath. ad Hom. Il. x, 125. p. 793. 49. Τοῦ δὲ καλήμεναι ποιητικοῦ ῥήματος τὸ θέμα ἢ καλαίνω ἐστὶν, ἢ κάλημι. Observandae autem voces Aeolicae, ὅ τι pro ὅ ττι, quod pro ὅ τι, et ἐμῶ μαινόλα θύμω, pro ἐμοῦ μαινόλου θυμοῦ.] τίνα δ ̓ αὖτε τὴν σαγηνέσσαν φιλότατα πείθω· quem autem irretientem amorem allicere coner. sus hic admodum est obscurus, et vera lectio omnino incerta. [" πείθω Ταν 6. Edin. quinta ; πείθη-με 6. priores editiones."] σαγηνέσσαν pro σαγηνεύουσαν, à σαγηνεύω, irretio : est enim à σαγήνη, sagena, verriculum. Amor autem dicitur metaphorice irretire homines. φιλότατα, Aeol. pro φιλότητα. Varii interpretes hunc locum tentarunt, sed omnes, ut mihi videtur, infeliciter. Vide Wolfii edit.

Sen

20. ἀδικεῖ σε ;] Vulgata lectio est αδικῆ; quae ideo respuenda merito videtur Brunckio, quod penultima, quae brevis est, hic necessario producenda sit. Verum ὑβρίζει, quam ille putat certissimam emendationem, nimis audax videtur. “ Hic,” inquit Portus, “ τὸ “ ἀδικεῖ syllabam δι, propter ancipitem τοῦ ι naturam, habet pro"ductam." ." Vocalis ancipitis naturam non intellexit Portus: facilior autem esset mutatio αλεύει ; quis te vitat ? vel τίς σοι αεικής ; quis tibi durus? αεικῆς, ὁ μὴ εἴκων, Etymol.; vel denique τίς σοι αΐτας ; quemnam deperis? quae vox Thessalica Alcmani Theocritóque usi